Rozdział XVIII

Obudziłam się o 5 rano. Harry dalej smacznie spał. Próbowałam zasnąć , ale nie mogłam, więc zeszłam na dół. Wchodząc do kuchni zatrzymałam się nagle.

- Co ty tutaj robisz? – spytałam ostro.

Eleonor odwróciła się w moją stronę z kawą w ręku.

- Mieszkam – odpowiedziała z uśmieszkiem.

- Chyba sobie żartujesz!?!

- Nie – odparła obojętnie.

- Wynoś się!! Nigdy tu nie zamieszkasz, rozumiesz!?!

- Louis się zgodził, więc nie masz tu nic do gadania i zrozum wreszcie, że on mnie kocha nad życie i zrobi wszystko dla mnie, a ty odwal się i zajmij się swoim życiem.

- Ty dziwko!!

- Ja, dziwka? Popatrz na siebie.  

- Jesteś żałosna.

- Wolę być żałosna niż zostać egoistką.

- O co ci chodzi do jasnej cholery?!

- O to, że pomagałaś Kate zdobyć Louisa, a tak naprawdę chciałaś go mieć tylko dla siebie. Przyznaj się . . .znowu chciałabyś go pocałować, podobało ci się to . . .

- Co?

Skąd wie o tym pocałunku? No tak, Louis.

- Prawda boli, nie? – uśmiechnęła się szyderczo.

- Jaka prawda?! Pojebało cię do reszty!!

- Przestań się okłamywać . . . oo cześć Kate – spojrzała nad moim ramieniem.

Odwróciłam się. Kate stała w progu i patrzyła z nienawiścią na mnie.

- Kate to nie tak jak myślisz. Wytłumaczę ci to wszystko.

- A myślałam, że mogę ci zaufać, jednak myliłam się – i ruszyła do wyjścia.

- Kate!  Proszę, wysłuchaj mnie!

Przystanęła na progu i powiedziała:

- Przestań! Mam dosyć już tych wszystkich kłamstw. – i wyszła trzaskając drzwiami.

Eleonor znowu uśmiechnęła się szyderczo i rzuciła przechodząc obok mnie:

- Miłego dzionka.

I dalej rozbawiona ruszyła na górę.

                                                                         *   *   *

- Jak mogła! – wkurzona chodziłam z jednego kąta do drugiego - Kate teraz mnie za to nienawidzi.

- To nie twoja wina  tylko Eleonor – powiedziała Skye.

- Właśnie. Ta laska to jakaś idiotka. – rzuciła Miley rozłożona na łóżku – A ty naprawdę z Louisem się całowałaś? Niegrzeczna jesteś, kuzynko.

- Miley? – krzyknęła na nią Skye.

- No co?

- Tak, całowałam to znaczy on . . .  nieważne  . . . muszę pogadać z Kate.

- Na razie zostaw ją w spokoju, ona musi ochłonąć, przemyśleć, tak już ma. – powiedziała Miley i wstała z łóżka – A teraz idziemy na zakupy.

- Nie mam ochoty – zrobiłam zniesmaczoną minę i padłam na fotel.

- Nie będziesz mi się tu lenić. Już wstawaj. – zaczęła mnie ciągnąc za rękę.

- A kto powiedział, że będę się lenić  - nie odpuściła i dalej mnie ciągnęła - No dobra, już wstaję. – zaśmiałam się.

Chłopaki grali na konsoli, jak zwykle, oni to tylko by grali i jedli, grali i jedli no i oczywiście potem spanie i znowu od nowa. Nialla nie było. Eleonor też gdzieś znikła i to mnie pocieszyło, nie chciałam jej już dzisiaj widzieć. Kate pewnie siedziała w swoim pokoju.

- My idziemy do galerii – rzuciła Skye i wzięła kluczyki z półki.

- Mogę z wami iść?? – zaczął jęczeć Zayn – Prooooszę . . .

- No dobra, ale masz być grzeczny.  –zaśmiała się Skye.

W galerii było pełno ludzi.

- Czy dzisiaj jest jakaś wyprzedaż? –spytała Miley.

- Nie wiem – odpowiedziała Skye – Dobra, chodźmy bo nam zamkną.

Weszliśmy do środka i zaczęliśmy obchód sklepów. Zayn i Skye wykupili chyba całą galerię. Miley też dużo kupiła, ale nie tyle co nasza para zakupoholików. Ja kupiłam Harremu granatowy sweter, a sobie zieloną marynarkę i koszulkę z jakimiś śmiesznymi zwierzakami. Później poszliśmy na kawę i ciastko. Siedzieliśmy i gadaliśmy o wszystkim. Choć na chwilę zapomniałam o tym coś się rano wydarzyło. Jak mogła mi zarzucić, że pomagam po to Kate w zdobyciu Louisa, aby go potem odbić. To niedorzeczne. Louis to tylko mój przyjaciel i nic więcej.

- Elena! – klepnęła mnie w ramię Skye – Co się z tobą dzieje?

- Nie, nic.

- O czym tak znowu rozmyślasz? – spytała Miley.

- O niczym. Muszę do wc, zaraz wracam.

Szybko ruszyłam stronę wc i zatrzymałam się widząc jakąś parę całującą się przed drzwiami. Schowałam się za rogiem i zaczęłam się przyglądać. Ta dziewczyna była mi znajoma. Kiedy zobaczyłam twarz, trochę byłam zaskoczona. Właściwie czułam, że ona znowu go zdradzi ale nie wiedziałam, że tak szybko. Wyjęłam komórkę i cyknęłam fotkę, a potem szybko wróciłam do reszty.

- Nie uwierzycie kogo spotkałam.

- Kogo? – zapytał Zayn.

- Eleonor. Całowała się z jakimś facetem przed kiblem. A tu mam dowód. – wyjęłam telefon i pokazałam im to zdjęcie.

- No to się wkopała. – powiedziała Miley.

- No ale nareszcie Louis nam uwierzy – odparł Zayn.

- To co idziemy? Trzeba jak najszybciej mu to pokazać – uśmiechnęła się kuzynka.

*   *   *

- Gdzie Louis?? – wpadłam z dziewczynami i Zaynem  do mieszkania.

- Eee . . . u siebie – odpowiedział Liam marszcząc czoło – A o co chodzi?

- Musi coś zobaczyć – odparłam i szybko poleciałam na górę.

Bez pukania wparowałam do jego pokoju, potem żałowałam, że jednak tego nie zrobiłam. Louis wyszedł z łazienki i miał na sobie tylko ręcznik i kiedy tak wpadłam z zaskoczenia spadł mu. Szybko zasłoniłam oczy rękoma, cała czerwona na twarzy a Louis podniósł ręcznik i owinął się nim.

- Już możesz. – zaśmiał się.

- Przepraszam . . .ja   . . . mogłam jednak zapukać.

- Spoko, nic się nie stało ale zaskoczyłaś mnie – uśmiechnął się szeroko – To o co chodzi?

- Co? – przyłapałam się na tym, że gapię się na niego jak idiotka i zarumieniłam się jeszcze bardziej – Chciałam ci coś pokazać, wiem, że ci się to nie spodoba ale musisz to zobaczyć.

Spojrzał na mnie zdezorientowany. Podeszłam do niego i pokazałam mu to zdjęcie.

- Szybko się zebrała po rozstaniu – odparł

- Że co?

- Zerwałem z nią – powiedział to z obojętnością – Mieliście wszyscy rację, ona cały czas mnie oszukiwała, przepraszam, że cię nie słuchałem.

- Zerwaliście? – byłam tym zaskoczona – OMG! Ale się cieszę, to znaczy . . .

- Spoko – znowu się zaśmiał. – Od początku robiła ze mnie debila a  ja jak zakochany szczeniak jej we wszystko wierzyłem.

- Cieszę się, że wreszcie otworzyłeś oczy.

- Ja też. – uśmiechał się – Powiedziała mi o tym co się rano wydarzyło. Zastanawiam się czy to prawda – zmierzwił włosy – Czy ty coś do mnie czujesz? – spytał niepewnie.

- Louis, wiesz, że kocham Harrego i tylko jego.

- Tak, wiem.

- Jesteś bardzo dobrym przyjacielem i niech tak pozostanie.

Przytaknął z lekkim uśmiechem na twarzy, ale widziałam, że jest troszkę rozczarowany. Czy on . . .? Nie, pewnie mi się przywidziało.

- A co z Kate?

- Nie martw się już o to. Przeprosiłem ją za moje zachowanie i wszystko wytłumaczyłem. Nie gniewa się już na ciebie.

- Ale się cieszę . . . – uśmiechnęłam się – To dobranoc.

- Dobranoc, Eleno.

Wyszłam z jego pokoju i udałam się do łazienki aby wziąć prysznic. Potrzebowałam tego. Tylko tam mogłam chociaż na chwilę ochłonąć po tym wszystkim.

                                                                         *  *  *

- I co powiedziałeś jej? – spytałam Louisa, kiedy szliśmy do sklepu po zakupy.

- Co? Komu? – zmarszczył czoło.

- No Kate. Przecież wiesz co ona czuje do ciebie. Nadszedł czas, żebyś też jej to wyznał.

- No nie wiem. Ja nie chce na razie się z nikim wiązać.

- Och, Louis, ja wiem, że coś do niej czujesz . . .

Przerwał mi jego telefon.

- Tak? – zaczął mówić przez telefon – O co chodzi? CO?! Dobra, zaraz będziemy. – i szybko się rozłączył.

- Co się stało?

- Liam jest w szpitalu. Przed chwilą go zawieźli, ponieważ osłabł. Okazało się ze ma chorą nerkę.

- O nie!!

Szybko pobiegliśmy do domu, Lou wziął kluczyki i pojechaliśmy do szpitala. Wszyscy byli na miejscu.

- I co z Liamem? – spytałam

- Nie za dobrze . . . potrzebuje jak najszybciej nerki, jeśli jej nie dostanie, umrze. – wyjaśnił zasmucony Harry.

- Ale Liam ma tylko jedną nerkę . . .

- Tak, i dlatego potrzebuje jak najprędzej tego przeszczepu.

- Ja oddam – powiedziała Louis.

Spojrzeliśmy na niego.

- Jesteś tego pewien? – spytała Miley.

- Tak, jest dla mnie jak brat. Mógłbym nawet życie za niego oddać.

- Ja też chętnie oddam – odparł Zayn.

- Ja również – rzekł Niall.

- I ja – powiedział Harry.

- Ale czterech nerek nie potrzebuje, wystarczy jedna. – powiedziała Skye

- Nie, chłopcy. Ja oddam. – odparła Danielle – Chce tego.

Przeszczep trwał bardzo długo, ale się udał. Liam był w śpiączce a Danielle odpoczywała na oddzielnym łóżku obok niego.

- Niech państwo idą do domu. Operacją się udała i są pod dobrą opieką, a jak wasz przyjaciel się obudzi, zadzwonimy. A panią Danielle jutro wypuścimy – powiedział lekarz.

- Dobrze. To wpadniemy po nią – odparł Louis.

Bardzo się cieszyłam, że wszystko się udało. Ale kiedy pomyślałam, że gdybyśmy nie zdążyli z tym przeszczepem, zadrżałam i szybko odsunęłam te okropne myśli.

Dojechaliśmy do domu i zobaczyliśmy wyważone drzwi.

- Co jest ? – rzucił Niall.

Wyszliśmy z auta, Louis ruszył do środka.

- Nie idź tam  . . . zadzwońmy lepiej po policje! – krzyknęła za nim Kate.

Nie posłuchał jej i wszedł do mieszkania. Długo go nie było, więc poszliśmy za nim aby sprawdzić czy nic mu nie jest. Wszystko było porozwalane, obrazy przekrzywione, półki połamane, kanapa przewrócona . . .  Louis stał jak wryty w kuchni i patrzył się na ścianę, na której było napisane: To nie koniec, Eleno! Wszyscy odwrócili się w moją stronę. A ja stałam przerażona, strach ogarnął całe moje ciało.

- Kto to może być? – spytała Miley.

- Ja chyba już wiem – odparł Harry i spojrzał na mnie.

- Co? Ale przecież oni są w więzieniu – wydusiła Skye.

- Chyba jednak nie wszystkich zamknęli. – westchnął Zayn.

Policja pojawiła się zaraz i zaczęli nas wszystkich przesłuchiwać. Powiedzieliśmy im kto mógł to zrobić, a policjant, który nas przesłuchiwał, powiedział że to pewnie jakieś nastolatki sobie żarty robili, a tamci dalej siedzą w wiezieniu i żebyśmy się niczego nie bali. Harry się mocno wkurzył i wyjechał na niego a on powiedział mu żeby się hamował. Kiedy wreszcie wyszli, Harry zaczął krzyczeć:

- Co za debile!!!!

- Stary, uspokój się. To nic nie da. – powiedział spokojnie mulat.

- Zayn ma rację – rzucił Niall – Lepiej pomyślmy co dalej.

- Pozamykamy się i nikt nie będzie wychodzić sam na zewnątrz. Musimy trzymać się razem – powiedział stanowczo Zayn.

Wszyscy przytaknęli.

Zaczęliśmy wszystko sprzątać. Parę rzeczy było do wywalenia. Dużo czasu nam to zajęło.

- Ej, gdzie jest Kate i Miley? – spytał Louis schodząc na dół

- Poszły wynieść śmieci. – odpowiedziała Skye

- Co? Same? Robi się już ciemno.

- Spokojnie, poszły z Niallem.

- Coś za długo tam są. Nie podoba mi się to. – odparł Zayn.

- Przyjdą zaraz, nie panikujcie – uspokajała Skye.

Nagle zadzwonił telefon. Poszłam do kuchni odebrać.

- Tak, słucham?

- Hej, Elena – usłyszałam znajomy głos – To ja Erick, pamiętasz mnie?

Spojrzałam przerażona na Louisa, który stał w korytarzu.

- Tak, pamiętam – odpowiedziałam pewnie – czego chcesz?

- Nie powinniście wychodzić o tej porze, zło czai się wszędzie – zaśmiał się a serce zaczęło mi bić szybciej, spojrzałam przez okno ale nikogo nie zobaczyłam  - Jeśli chcesz ich jeszcze widzieć, dzisiaj o 20:00 przy tej opuszczonej fabryce, chyba wiesz której . . . ale masz być sama i przynieś pieniądze, które nadal mi wisisz, a jak zobaczę gliny to już nigdy ich nie ujrzysz, zrozumiałaś?

- Tak. Zrozumiałam. - z trudnością przełknęłam ślinę.

- No to do zobaczenia – i rozłączył się.

- Elena? Co jest? – spytał zaniepokojony Lou.

- Porwali ich.