Rozdział IX

Obudziłam się w opuszczonym pomieszczeniu związana do krzesła. Było ciemno, ale wzrok szybko mi się przyzwyczaił. Zobaczyłam mężczyznę, który spoglądał na mnie. Był wysoki, szczupły, miał ciemne, długie włosy zepnięte w kucyk. Podszedł do mnie i swoim zimnym wzrokiem zaczął mi się przyglądać.

- Nareszcie się ocknęłaś. . . nazywam się Erick.

- Czego ode mnie chcesz?

- Ty dobrze wiesz. . .

- Nie wiem . . . nic ci nie zrobiłam, nawet cię nie znam.

- Ale twój ojciec tak

Zamarłam. Co? Mój tata? Co tu jest grane? Boże!!

- Pożyczył od nas mnóstwo kasy – mówił dalej – i nie oddał w terminie więc, jeśli nam nie odda to zabiję cię!

                                                                            *  *  *

Oczami Harrego:

Zaraz pojechaliśmy na komisariat. Rodzice Eleny już tam byli. Jak najszybciej przylecieli samolotem. Bardzo się o nią bałem.

- Możemy ją namierzyć, jeśli będzie miała przy sobie komórkę. – powiedział policjant

- To niech pan namierza – denerwowała się mama Eleny.

- Spokojnie, proszę pani, znajdziemy ją. – Chłopcze – zwrócił się do mnie – choć tu, może rozpoznasz mężczyznę.

Podszedłem i przyglądnąłem się zdjęciom, zaraz rozpoznałem go. Miałem nadzieje, że się jednak nie pomyliłem.

- To ten – wskazałem na gościa z długimi czarnymi włosami.

- To nie możliwe – powiedział tata Eleny.

- Co? O co chodzi? – spytała zdezorientowana mama Eleny

- Muszę ci coś powiedzieć – spojrzał na nią – Pożyczyłem od nich dużo kasy na wyjazd i mieszkanie w Ameryce i nie miałem z czego im oddać, ale myślałem, że nas nie odnajdą . . .

- Co? – zaczęła krzyczeć mama Eleny – JAK MOGŁEŚ MYŚLEĆ, ŻE NAS NIE ODNAJDĄ!! TY DURNIU!!

Tata Eleny chciał ją uspokoić ale ona go odpychała.

- ZOSTAW MNIE!! – i wyszła z płaczem.

Skye poszła za nią. Nagle weszła policjantka.

- Namierzyliśmy ją, jest w starej opuszczonej fabryce na skraju miasta.

- Dobrze – odpowiedział policjant – Zbierz jednostki i . . .  – przerwał mu dzwoniący telefon z kieszeni taty Eleny.

- To Elena!

- Proszę dać na głośny. – powiedział policjant

Tak zrobił.

- Pewnie już ją namierzyliście -  odezwał się męski głos  w telefonie – a ty tatuśku dzisiaj lepiej oddaj kasę, bo jak nie to możesz się pożegnać na zawsze z córeczką.

- Proszę, zostaw ją, oddam ci całą kasę, tylko nic jej nie rób . . .

- To się zobaczy . . . -  zaśmiał się -  dzisiaj o 20:00 przywieź kasę . . . a i masz być sam, jeśli ta głupia policja przyjedzie z tobą, córeczka już nie zobaczy tatuśka i całej swojej rodzinki – powiedział i rozłączył się.

Wkurzony wyszedłem z komisariatu mijając Skye i mamę Eleny. Skye podeszła i spytała się:

- Co się stało??

Nie odpowiedziałem jej tylko szybko wsiadłem do auta i ruszyłem w stronę hotelu. Wszedłem do pokoju i zacząłem grzebać po szufladach.

- Harry, czego szukasz? – spytał Louis

- Niczego – odburknąłem

Nareszcie znalazłem to czego szukałem.

- Harry, po co ci ten pistolet?? – przeraził się i zrozumiał o co mi chodzi – Nawet o tym nie myśl!! Zabiją cię!! Nie możesz sam tam iść, to niebezpieczne! Policja to załatwi!

- Policja gówno załatwi!! Nie mam ochoty czekać!! Idę tam i nikt mnie nie zatrzymie!!

Wyszedłem szybko nie patrząc na Louisa. Martwił się o mnie, ale ja nie mogłem już czekać, nie w takiej sytuacji. Nie mogłem pozwolić, żeby ją zabili. Wszedłem do samochodu, naładowałem pistolet i położyłem na siedzeniu. Łzy leciały mi z oczu. Nie czekając szybko ruszyłem z podjazdu. Jechałem tak szybko jak się tylko dało. Znalazłem się na odludziu i zauważyłem tą fabrykę. Zaparkowałem z dala od fabryki i ruszyłem do niej. Adrenalina buzowała we mnie. Musiałem być ostrożny. Wszedłem do fabryki i usłyszałem Elenę i tego mężczyznę, poszedłem w ich stronę. Wymierzyłem pistoletem w mężczyźnie.

                                                                              *  *  *

Zauważyłam Harrego, który wymierzał w Ericka. Erick stał tyłem do niego. Boże! Co on robi?! Nie! Nagle Harrego popchnął ktoś z tyłu, pistolet wyleciał mu z ręki i poleciał w kąt budynku. Erick zaśmiał się i odwrócił się do leżącego Harrego.

- Myślałeś, że mnie zabijesz he, he  . . . jesteś żałosny  . . . nie rób z siebie bohatera bo nim nie jesteś.

Facet, który popchnął Harrego, podniósł go i związał mu ręce. Erick podszedł do niego.

- Zostaw go!! -  krzyknęłam -  On nic ci nie zrobił!!

- Zamknij się! – warknął.

Wymierzył cios w brzuch Harrego. Harry z bólem zgiął sie w pół. Krew leciał mu z ust. Erick podniósł go i uderzył w to samo miejsce. Harry wypluł krew i upadł na podłogę.

- Ty idioto!! – krzyknęłam

Erick podszedł i wymierzył mi w policzek. Z bólu odwróciłam twarz.

- John, zaklej jej usta!

- Dobrze – rzekł gruby mężczyzna i zakleił mi usta taśmą.

Patrzyłam na Harrego, który leżał nie przytomnie w kałuży krwi. Szarpałam się. Musze się wydostać!

- Jeszcze raz się poruszysz, to go zabiję!

Przestałam się szarpać, ale nie mogłam patrzeć już na to jak go torturują . Musiałam cos zrobić. Zauważyłam pistolet Harrego w kącie.

- Szefie! – powiedział John – przyszedł.

- Ok, już idę. Pilnuj ich!

Erick wyszedł a John oparł się o ścianę. Próbowałam się uwolnić. W kieszeni od bluzki znalazłam scyzoryk. Dostałam go od taty. Kiedy mi go dawał powiedział, że może mi się zawsze przydać i miał rację. Wyciągnęłam scyzoryk tak, żeby John nie zauważył i przecięłam linę. Rzuciłam się po pistolet strzeliłam do Johna. John upadł a ja podbiegłam do Harrego i uwolniłam mu ręce.

- Nie ruszaj się! – Erick przyłożył mi nóż do gardła – Oddaj pistolet!!

Oddałam mu posłusznie.

- Wstawaj! – krzyknął

Wstałam.

- Rzuć broń, Erick!! – krzyknął policjant

Otoczyli go. Erick rzucił na podłogę pistolet a policjanci założyli mu kajdanki i wyprowadzili go. Uklękłam koło Harrego. Łzy leciały mi z oczu. Przytuliłam go do siebie. Harry otworzył oczy.

- BOŻE!! Myślałam, że cię stracę. – przytuliłam go mocniej

-  Mnie nie da się tak łatwo stracić. – zaśmiał się – A tobie nic nie jest??

- Nie – pocałowałam go – Dzięki.

- Za co?

- Za to, że mnie uratowałeś.

- Ale ja nie uratowałem cię – posmutniał – Jestem beznadziejny.

- Uratowałeś i nie jesteś beznadziejny. Jesteś cudowny.

Usłyszałam Skye i Zayna. Podlecieli do nas.

- Elena! – przytuliła mnie Skye.

Zayn pomógł wstać Harremu i poszliśmy do auta. Mama i tata podeszli do mnie.

- Nic ci nie jest? – zapytała mama z troską

- Nie, mamo wszystko w porządku.

Danielle i Eleonor też podeszły do mnie. A Niall wyskoczył z auta i mocno mnie przytulił.

- Dobrze, że nic ci nie jest, bo wtedy nie miał bym kogo przytulać.

Zaśmiałam się.

Louis był przy Harrym i skarcił go jak ojciec za to, że tak głupkowato postąpił. Harry zaśmiał się i go przytulił a Louis już przestał na niego się gniewać.

Już dwa razy ryzykował życie by mnie uratować, więc nie dziwię się Louisowi, że się boi o niego. Ja tez się boję. Nie chce, żeby ktoś ryzykował swoje życie by uratować moje a szczególnie ci, których tak bardzo kocham.